Ο Θανάσης Παλαιολόγος στο AgrinioTimes.gr: «Ο Παναιτωλικός δεν είναι απλά μία ομάδα, είναι κοινωνικό φαινόμενο»

Το 33ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Δικηγορικών Συλλόγων έγινε αφορμή για την… επιστροφή του Θανάση Παλαιολόγου στο Αγρίνιο, πέντε χρόνια μετά το τέλος της συνεργασίας του με την ομάδα του Παναιτωλικού, έχοντας έναν καθαρά συμβολικό ρόλο βοηθώντας τον Χρήστο Πατσατζόγλου.

Μιλώντας, στον Παρασκευά Μάζη και το AgrinioTimes.gr γυρίζει το χρόνο πίσω και θυμάται μεγάλες στιγμές με την φανέλα της ομάδας που αγάπησε και τον αγάπησε όσοι λίγοι, ενώ δε ξεχνά και τους ανθρώπους που τον έκαναν να κάνει στροφή στην επαγγελματική του καριέρα, αφήνοντας τον Στίβο για το Ποδόσφαιρο.

-Για το 33ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Δικηγορικών Συλλόγων: Είναι πάρα πολύ όμορφη διοργάνωση, η οποία φέτος πραγματοποιείται στο Αγρίνιο, πέρσι είχε γίνει στη πόλη μας, στην Χαλκίδα. Προπονητής της ομάδας, είναι ο αδερφικός μου φίλος, Χρήστος Πατσατζόγλου και με ευκαιρία αυτή ήρθα στην αγαπημένη μου πόλη, να δω ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε και φυσικά με τις γνωριμίες μου να βοηθήσω. Ελπίζω, να πάνε όλα καλά και ο κόσμος να την αγκαλιάσει ως το τέλος και φυσικά να το ευχαριστηθούν οι δικηγόροι, είναι ένας τρόπος εκτόνωσης για αυτούς, μετά από μία πάρα πολύ δύσκολη εργασιακά χρονιά και φυσικά όλοι να βγουν υγιής.

-Για τον Παναιτωλικό και όσα έχουν αλλάξει τα τελευταία πέντε χρόνια: Επαγγελματικά, διατηρώ μία πολύ γνωστή αλυσίδα καφέ μαζί με τον Χρήστο, στην Χαλκίδα. Για έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή όταν τελειώνει η καριέρα του, για εκείνον είναι ένας μικρός θάνατος, για αυτό προσπαθώ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής, μακριά από το ποδόσφαιρο. Βέβαια, τα συναισθήματα μου για το ποδόσφαιρο, αλλά και τον Παναιτωλικό δεν αλλάζουν, είναι μία πόλη που πέρασα πολύ καλά, αγαπάω την ομάδα, τον κόσμο και παρότι μιλάμε πέντε χρόνια μετά μου έχει λείψει η ζωή εδώ. Θα σας πω ένα περιστατικό, το οποίο εξομολογήθηκα στα παιδιά, τους λέω πως θα πάμε σε μία ποδοσφαιρική πόλη που αγαπά τον αθλητισμό, αγαπάνε ειδικά το ποδόσφαιρο και όταν περπατάμε και πάμε να φάμε με σταματάνε να με χαιρετήσουν, να μου μιλήσουν και αυτό είναι το μεγαλύτερο ευχαριστώ που μπορείς να εισπράξεις. Το έργο του Παναιτωλικού δεν ξεκίνησε τώρα, μετρά πολλές δεκαετίες και δεν είναι απλά μία ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο, μιλάμε για έναν Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο και δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς αυτό.

-Για τα μπαράζ της Ρόδου και το τέλος της Γ’ Εθνικής για τον Παναιτωλικό: Νομίζω, πως αυτό το ιστορικό μπαράζ ήταν κομβικό για την μετ’ έπειτα πορεία του Παναιτωλικού, αν θυμάστε και τα λόγια του τότε προέδρου, Φώτη Κωστούλα, δυο μήνες πριν τον κρίσιμο αγώνα, πως παρατάει την ομάδα και πρέπει να ξέρετε πως ήταν αποφασισμένος, είμαι σίγουρος πως δεν αποτέλεσε κάποιο τρικ. Ο Παναιτωλικός, έχει -ειδικά εκείνες τις εποχές- δέχονταν μεγάλο πόλεμο και θεωρώ πως το μεγαλύτερο επίτευγμα ακόμη και από αυτό της ανόδου ήταν η επιτυχία της παραμονής αυτού του ανθρώπου στα πράγματα της ομάδας του Αγρινίου κι αυτό είναι μία δικαίωση που φαίνεται με όσα όλα έχει πετύχει. Εντάξει, είναι λογικό να υπάρχει ένας κορεσμός στην ομάδα ή στον κόσμο αυτής μέσα στα τόσα χρόνια, αλλά η ομάδα έχει σταθεροποιηθεί στην μεγαλύτερη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, βγάζει μία οικονομική και όχι μόνο δυναμική ειδικά σε εποχές σαν κι αυτές που διανύουμε. Γνωστή σε όλο το Πανελλήνιο για όλα όσα προσφέρει και πιστεύω πως χρόνο με το χρόνο θα ακολουθήσουν κι άλλες μεγάλες στιγμές. Εκείνη η ομάδα είχε περισσότερο ψυχολογικό παρά αγωνιστικό πρόβλημα και με την παρουσία του κ. Νταλαπέρα κάναμε αυτή αυτή τη πορεία, έχοντας ένα 6/6. Στον αγώνα με την Ρόδο υπήρξε ένα σχετικό μούδιασμα με το γρήγορο γκολ που φάγαμε. Στο ημίχρονο κατέβηκε ο πρόεδρος στα αποδυτήρια και μας μίλησε με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει να μιλάει, μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο δείξαμε το τι θέλαμε. Ναι μεν δύσκολος ο τρόπος που ήρθε η άνοδος και σκληρός αν θες για την αντίπαλη ομάδα, αλλά με βάση την εικόνα του παιχνιδιού ο Παναιτωλικός το άξιζε.

-Για την μη παραμονή της ομάδας του Αγρινίου στην Super League τη σεζόν 2011-2012: Ήταν καθαρά θέμα ατυχίας και καμίας απειρίας, ούτε από πλευρά διοίκησης, ή του υλικού των παιχτών που διέθετε. Αν θυμάμαι καλά στον πρώτο γύρο ως να παίξουμε με τον Παναθηναϊκό που μας ισοφάρισε στις καθυστερήσεις, ήμασταν στην 6η θέση. Μετά έγινε έναν συνδυασμός συγκυριών με τραυματισμούς και παιχνίδια στα οποία ισοφαριζόμασταν συνεχώς προς το τέλος. Όλα αυτά έριξαν τη ψυχολογία μας, η ομάδα δε μπορούσε να διαχειριστεί την πίεση της Α’ Εθνικής με αποτέλεσμα να πέσει η ομάδα, μιλάμε για πολύ δύσκολες στιγμές, στεναχωρηθήκαμε πάρα πολύ. Ωστόσο, το ξεκαθάρισμα που έγινε, φύγαμε αρκετοί τότε, υπήρξαν εκ νέου φιλοδοξίες και η ομάδα πολύ γρήγορα επανήλθε εκεί που βρίσκεται ως σήμερα. Αν είχαμε παραμείνει, ίσως να είχα έναν ακόμη χρόνο συνεργασίας, αλλά αυτό έχει πάρα πολύ μικρή σημασία, παίχτες πάνε κι έρχονται, όλοι και όλα κάνουν τον κύκλο τους. Σημασία, έχει η ομάδα. Η ομάδα χρειάζεται την στήριξη του κόσμου, βλέπω τώρα τελευταία ότι ο κόσμος δε γεμίζει το γήπεδο, δε ξέρω τι συμβαίνει, με την διοίκηση, με τους οργανωμένους είναι πάρα πολύ λυπηρό, όλη η Ελλάδα γνωρίζει πως η έδρα του Αγρινίου είναι από τις ελάχιστες που μπορεί να βγάλει μία τεράστια δυναμική πνίγοντας, μεταφορικά πάντα κάθε αντίπαλο και ελπίζω να το δούμε όσο και πιο δυναμικά με τη νέα σεζόν.

-Για τους αγώνες μπαράζ με τον Ολυμπιακό Βόλου: Πολύ δύσκολο συναίσθημα να έρχεσαι σε αγωνιστική… ”αντιπαλότητα” με μία ομάδα στην οποία είχα ζήσει πολύ μεγάλες και σίγουρα πολύ δυνατές στιγμές. Βέβαια, τότε εκείνη τη σεζόν μιλάμε για 6-7 ομάδες που διεκδικούσαν με αξιώσεις την άνοδο, ίσως από τα τελευταία δυνατά πρωταθλήματα της Β’ Εθνικής. Ούτε εμείς, ούτε ο Παναιτωλικός είχαμε ξεκινήσει πάρα πολύ καλά, όμως φορτσάραμε στον δεύτερο γύρο φτάνοντας στον αρχικό στόχο των πλέι οφ ανόδου. Δε μπορώ να πω ότι ήμουν και πολύ τυχερός που βρέθηκα αντίπαλος του Παναιτωλικού, ήμουν όμως υποχρεωμένος ως επαγγελματίας να παίξω για την ομάδα μου. Αλλά νομίζω πως στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν εμφανιστήκαμε και πολύ καλά, πανάξια ο Παναιτωλικός πήρε την άνοδο, όταν σε ένα γεμάτο γήπεδο με 17 χιλιάδες κόσμο δεν μπορέσαμε να λειτουργήσουμε, όπως θα έπρεπε θεωρώ πως δίκαια δεν λάβαμε την άνοδο.

-Για το αν θα επέστρεφε στην ομάδα μέσα από έναν άλλο ρόλο: Υπάρχουν παιδιά, Αγρινιώτες μάλιστα που έχουν φορέσει και έχουν τιμήσει την ομάδα και σίγουρα προηγούνται ξεκάθαρα σε μία τέτοια πιθανή μελλοντική συνεργασία, εγώ παρότι δεν ζω πλέον εδώ, εξακολουθώ να νιώθω ακόμη μέλος αυτής της ομάδας, κι αν υποθετικά μου έκαναν κάποτε με κάποιον τρόπο πρόταση για μία μορφή συνεργασίας με μεγάλη μου χαρά θα δεχόμουν.

-Για την βράβευση του από τον σύνδεσμο των Guerreros στην αρχή της χρονιάς: Ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Τα παιδιά με βράβευσαν και ήταν κάτι πολύ σημαντικό, ήταν μία επιβράβευση που σε κάνει πραγματικά χαρούμενο, ήταν μία όμορφη βραδιά και θέλω να τους ευχαριστήσω. Βραβεύτηκαν τρεις άνθρωποι από διαφορετική δεκαετία και για εμένα ήταν μία μεγάλη και όμορφη στιγμή που μένει στην καρδιά και στο μυαλό.

-Για την απόφαση του να μεταπηδήσει από τον Στίβο στο Ποδόσφαιρο: Ήταν το 1996-97 η πρώτη χρονιά που ήμουν φοιτητής στην Γυμναστική Ακαδημία, ήμουν πρωταθλητής Στίβου έκανα 110μ. και 400 εμπόδια ήμουν πανελληνιονίκης, είχα μπει στη σχολή μου με τα μόρια που έδιναν τότε από το Υπουργείο Παιδείας. Την πρώτη χρονιά ήμασταν χωρισμένοι σε κάποια τμήματα και παίζαμε μετά την προπόνηση, ένα απλό παιχνίδι μεταξύ μας, εκεί με είδε ο κ. Δημήτρης Μπουρουτζίκας, με φώναξε και με ρώτησε αν παίζω μπάλα, του λέω όχι, πως ασχολούμαι με τον κλασικό αθλητισμό και πως είμαι πρωταθλητής στον στίβο, δεν με πίστευε και μου είπε σταμάτα τώρα αυτή σου την ενασχόληση και έλα στο ποδόσφαιρο, θα σε βοηθήσω μου είπε. Εγώ αρνήθηκα, γέλασα για την ακρίβεια, δεν το πίστεψα και συνέχισα, την επόμενη χρονιά κέρδισα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων, ωστόσο αργότερα υπήρξε ένας τραυματισμός και αναγκάστηκα να σταματήσω, αλλά τα λόγια του με έκαναν να το σκεφτώ. Πήγα, σε μία τοπική ομάδα αργότερα να παίξω, ως την στιγμή που ήρθε η δοκιμή μου στην Λάρισα και στην συνέχεια τα πράγματα κύλησαν… ποδοσφαιρικά. Τρία χρόνια μετά τον συνάντησα, τα είπαμε και μου λέει αν είχες αρχίσει λίγο νωρίτερα, ίσως η πορεία σου να ήταν λίγο διαφορετική, όμως δεν με επηρέασε σε κάτι και προχώρησα.

-Για το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, με την Λάρισα: Ήταν περίεργο, από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην Α.Ε.Λ. της Γ’ Εθνικής με προπονητή τον κ. Ζιώγα και γυμναστή τον κ. Πλάτσικα με μία πρώτη προσαρμοστική σεζόν έχοντας 12-13 εμφανίσεις, ήταν κάτι πολύ διαφορετικό για εμένα, λειτουργώντας πολύ επαγγελματικά, έκανα τις προπονήσεις μου, χωρίς κανένα πρόβλημα, απλά κοιτούσα να μάθω πως παίζεται το παιχνίδι. Ευτυχώς, προσαρμόστηκα γρήγορα, έμεινα εκεί πέντε χρόνια, έκανα τρεις ανανεώσεις. Η ενασχόληση μου με τον στίβο με έκανε να μάθω αργότερα τα μυστικά της μπάλας, ωστόσο υπάρχει και το καλό της υπόθεσης, καθώς τα αθλήματα πλέον είναι πιο… αθλητικά και το να είσαι καλά γυμνασμένος σε βοηθά να προχωρήσεις. Έχει χαθεί η φαντασία της δεκαετίας του ’70 και του ’80 στο ποδόσφαιρο, μιλάμε για περισσότερο τεχνικές καταστάσεις.

-Για το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με την προπονητική: Είμαι πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Αυτή τη στιγμή η ενασχόλησή μου είναι με το καφέ και τον Χρήστο που κάνει τα πρώτα του βήματα στην προπονητική. Δεν έχω σκεφτεί αυτή τη στιγμή το ενδεχόμενο να ασχοληθώ είτε ως προπονητής, είτε ως βοηθός με κάτι. Ωστόσο, ένα πτυχίο σε βοηθά να εξελιχθείς και να μάθεις πολύ περισσότερα πράγματα, βλέπουμε γύρω μας νέους προπονητές που έχουν παίξει πάρα πολλά παιχνίδια, έχοντας και πολύ καλή κατάρτιση. Οι πρόεδροι πρέπει να τους εμπιστευτούν και να τους δώσουν χρόνο και χώρο να δείξουν τι αξίζουν.

-Για το δέσιμο εντός-εκτός γηπέδων με τον Χρήστο Πατσατζόγλου: Μόλις, τελείωσε η χρονιά από τον Ολυμπιακό Βόλου, ήρθε μία πρόταση από τον Ηρακλή Ψαχνών, εκεί βρέθηκα και με τον Χρήστο, μιλάμε για έναν τεράστιο αθλητή που αν δεν είχε τον τραυματισμό θα είχε παίξει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είχε υπογράψει τετραετές συμβόλαιο αλλά λόγω τραυματισμού δεν προχώρησε η συνεργασία. Έχει βγάλει τα πτυχία UEFA, είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας και άνθρωπος, όσοι τον ξέρουν έχουν να το λένε. Ευελπιστώ, να είναι λίγο περισσότερο τυχερός προπονητικά, να τον εμπιστευτούν, ώστε να προχωρήσει μπροστά, όχι πως αγωνιστικά δεν ήταν μεγάλος παίχτης και αθλητής, απλώς ο τραυματισμός εκείνος του έκοψε μία πολύ μεγαλύτερη πορεία. Είναι αδερφός μου, είμαστε συνέταιροι, τον αγαπώ πολύ, με αγαπάει κι αυτός και του εύχομαι ειλικρινά τα καλύτερα.

-Για το μήνυμα που δίνει στους νέους του αθλητισμού: Κατ’ αρχήν ο αθλητισμός είναι πολύ όμορφο πράγμα πρέπει να κάνουμε όλοι, είτε μικρά παιδιά, είτε μεγαλύτεροι. Όσοι όμως νέοι θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά, ανεξαρτήτου αθλήματος μπορώ να τους πω ότι θέλει επιμονή, υπομονή, προπόνηση, δουλειά, γερό στομάχι. Να έχουν έναν στόχο και να προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να τον υπηρετήσουν, ακόμη κι αν κάτι δεν πάει καλά να ξέρουν πως προσπάθησαν.