Γ. Βαρεμένος για το Μακεδονικό: Η Ιστορία δεν είναι υστερία (Bίντεο)

«Η Ιστορία δεν είναι υστερία», τόνισε ο Αντιπρόεδρος της Βουλής, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Γιώργος Βαρεμένος, διαδεχόμενος στο βήμα τον κ. Βενιζέλο, για τον οποίο είπε ότι, παρά το γεγονός ότι συνεισέφερε ενδιαφέρουσες νομικές απόψεις, εντούτοις δεν είχε την τόλμη και την παρρησία να αναγνωρίσει ανοιχτά και ξάστερα την ιστορική χρησιμότητα της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Η άρνηση του κ. Μητσοτάκη για ένα debate με τον πρωθυπουργό, πρόσθεσε ο Αντιπρόεδρος της Βουλής, «δεν οφείλεται μόνο στον φόβο απέναντι στον Τσίπρα, αλλά και στον φόβο απέναντι στην ίδια την αλήθεια».

Ο κ. Μητσοτάκης, συνέχισε, «έκανε πίσω στο θέμα της πρότασης δυσπιστίας, αποφεύγοντας μια δεινή κοινοβουλευτική ήττα. Έκανε όμως καλά και δεν προχώρησε, διότι ναι μεν θα προσέφερε μια κοινοβουλευτική νίκη στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά αυτό θα ερχόταν μέσα από μια πόλωση και ένταση, που δεν ξέρω αν την αντέχει η ελληνική κοινωνία.

Δεν διαπραγματευτήκαμε με τα Σκόπια ως νικητές μετά από πόλεμο και τους υπαγορεύσαμε τι να υπογράψουν. Η Συμφωνία είναι ένας προωθητικός συμβιβασμός, ωφέλιμος για τη χώρα και την προοπτική της. Και αυτό η Ιστορία θα το δικαιώσει και θα είναι ντάλα μεσημέρι».

Τέλος, ο Αντιπρόεδρος της Βουλής κάλεσε τον κ. Μητσοτάκη «να μην καταφεύγει σε αρρωστημένη ρητορική και να καταδικάσει λογικές που δίνουν άλλοθι στον πολιτικό υπόκοσμο, που προωθεί τη δημιουργία ταγμάτων εφόδου και την στοχοποίηση προσώπων.

Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να το κάνει ανοιχτά και ξάστερα και με τρόπο που να δίνει κάλυψη στα θεσμικά όργανα που είναι εντεταλμένα για τη διαφύλαξη της συνταγματικής και έννομης τάξης».

 

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του κ. Βαρεμένου έχει ως εξής:

«Ο κ. Βενιζέλος -με τον οποίο έχουμε μια ιστορία ομηρικών αντιπαραθέσεων στο press room, φαντάζομαι ότι ήταν δημιουργικές τουλάχιστον εκείνες- τα είπε όλα εκτός από ένα: να έχει την τόλμη και την παρρησία να αποφανθεί για τη χρησιμότητα την ιστορική αυτής της Συμφωνίας.

Είναι αλήθεια ότι προσέφερε ενδιαφέρουσα νομική συνεισφορά από την αρχή της διαπραγμάτευσης στο θέμα αυτό, όμως, φευ, δεν αποφεύγει τον μικρό ορίζοντα. Και θέλω να πω στο σημείο αυτό, χωρίς να χαρακτηρίσουμε την ομιλία του, να μην μπερδεύουμε την Ιστορία με την υστερία.

Και επειδή ο κ. Βενιζέλος έβαλε ένα θέμα ταυτότητας, ταυτοτικό, θέλω να πω ότι για μένα προσωπικά η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού έρχεται δεύτερη και πρώτη η ιστορική σημασία της Συμφωνίας.

Αλλά θέλω να πω στον κ. Βενιζέλο ότι το ΚΙΝ.ΑΛ. έχασε την ταυτότητά του πολύ πριν έρθει η Συμφωνία των Πρεσπών για συζήτηση και κύρωση, την έχασε πιο πριν την ταυτότητά του, και να κάνω μια σημείωση στο σημείο αυτό: ο απλός πολίτης δεν θα περιμένει να τον πάρει από το χέρι είτε ο κ. Βενιζέλος είτε η κ. Γεννηματά για να τον πάει σε μια συγκεκριμένη Δεξιά.

Αν θέλει να το κάνει, θα το κάνει από μόνος του.

Οι δημοκρατικοί πολίτες θα αποφασίσουν οι ίδιοι για τον δρόμο που θέλουν να πάρουν.

Επιτρέψτε μου να πω τώρα, επειδή έγινε μια πρόταση για απευθείας συζήτηση επιχειρημάτων με τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι θα διάβαζα βουλωμένο γράμμα αν έλεγα ότι δεν πρόκειται ούτε επρόκειτο να δεχθεί ο κ. Μητσοτάκης παρόμοια πρόταση ακόμη και αν περιλάμβανε να γίνει στον ΣΚΑΪ και να συντονίζει ένας από εσάς, έστω η κ. Βούλτεψη που είναι δημοσιογράφος.

Και δεν το κάνει αυτό, όχι μόνο από φόβο απέναντι στον Τσίπρα όπως λέγεται, αλλά από φόβο απέναντι στην αλήθεια.

Να σας πω ποιος είναι ο φόβος αυτός απέναντι στην αλήθεια, αφού παρενθετικά πω ότι ο κ. Μητσοτάκης τελικά πήρε πίσω την απειλή για πρόταση δυσπιστίας -και καλά έκανε, όχι για τον λόγο ότι απέφυγε μια δεινή κοινοβουλευτική ήττα που ήταν βέβαιη, αλλά γιατί αυτή η νίκη η κοινοβουλευτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα ερχόταν από μια αντιπαράθεση και πόλωση, που δεν είμαι σίγουρος αν την αντέχει η ελληνική κοινωνία και η Πολιτεία.

Και έρχομαι τώρα στο θέμα της αλήθειας, η οποία δεν μπορεί να αντιστραφεί. Δεν ήταν ο Γκρουέφσκι στα Σκόπια, που τα μετέτρεψε σε μια Disneyland του εθνικισμού, που τελικά επέβαλαν τα συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων, θα πω εγώ, να τους ονομάσουμε Μακεδονία διότι έκριναν ότι τα συμφέροντά τους ήταν αυτά και δημιουργείται μια συγκυρία που πρέπει να αδράξουμε;

Δεν ήταν ο πατέρας του κ. Μητσοτάκη που προσπάθησε να το λύσει όταν η χώρα μπορούσε να επιβάλει λύση από θέση ισχύος, αλλά ανετράπη με τον τρόπο που ανετράπη από τον κ. Σαμαρά και ενέπλεξε την Ελλάδα σε μια απίστευτη διπλωματική και όχι μόνο περιπέτεια;

Δεν ήταν άλλοι πρωθυπουργοί, όπως ο κ. Σημίτης, ο οποίος επέμενε ότι πρέπει να υπάρξει λύση; Ο κ. Παπανδρέου, που στην ουσία, ασχέτως της άποψής του για τους χειρισμούς, αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά αυτά που είπε, θεωρεί χρήσιμη αυτή τη Συμφωνία;

Δεν πήγαμε στο Βουκουρέστι για άμυνα -σκληρή άμυνα, αυτό κάναμε στο Βουκουρέστι, με μια συγκεκριμένη θέση; Και μην έρχονται τώρα ορισμένοι σοβαροί άνθρωποι από τη Ν.Δ. για να λένε ‘’α, όχι, η ονομασία είναι τελευταία, να δούμε τι προηγείται αυτής’’. Με αυτές τις θέσεις πήγαμε, δεν μπορεί να αναστραφεί η πραγματικότητα, δεν τελείται κουβέντα για την ιστορική ευθύνη του καθενός.

Και θέλω να απευθυνθώ σε σας που τοποθετείστε αρνητικά και να σας πω, έχετε συμβιβαστεί με τη συνέπεια αυτής της ψήφου και αν τελικά αυτή η ψήφος που θέλετε επικρατήσει; Έχετε συμβιβαστεί να επικρατήσει σκέτο ‘’Μακεδονία’’ όχι από 140 χώρες, αλλά από 200;

Και μάλιστα, με το blame game, με την ευθύνη να πέφτει στους ώμους της Ελλάδας. Έχετε συμβιβαστεί με αυτό; Το έχετε αποδεχθεί;

Κοιτάξτε να δείτε. Μπορούμε να παίξουμε με το συναίσθημα ενός λαού, αν θέλετε με την ελλειμματική ενημέρωσή του, με την υπερευαισθησία του, αλλά και σ’ αυτό υπάρχει ένα όριο. Και το όριο ποιο είναι;

Να μην δίνουμε χώρο στη δημιουργία ταγμάτων εφόδου, να μη δίνουμε χώρο σε αυτούς που καταδίκασε πριν ο κ. Βενιζέλος, ασχέτως αν μετά προσπάθησε να μπει σε συμψηφισμούς και τα λοιπά.

Να το καταδικάσει ανοιχτά ο κ. Μητσοτάκης με τρόπο που να καλύπτει τις ενέργειες εκείνων που θεσμικά είναι υπεύθυνοι να προασπίσουν τη συνταγματική και την έννομη τάξη και να το κάνει καθαρά και ξάστερα.

Κύριοι συνάδελφοι, μπορούμε να έρθουμε εδώ και να εκφραζόμαστε με βάση τις επιθυμίες μας, τι θέλει ο καθένας, να επικρατήσει ο βολονταρισμός. Αλλά, κοιτάξτε να δείτε, έρχεται μετά η ζωή και είναι σκληρή.

Και αυτό αφορά όλους, μπορούμε να πάρουμε παραδείγματα από την πρόσφατη Ιστορία μας. Πολλά μπορεί να θέλω εγώ, ο κ. Τσακαλώτος ας πούμε ήθελε να βγει ραντεβού με τη Scarlet Johanson και έφαγε τη χυλόπιτα της ζωής του…

Μπορεί πολλά να θέλουμε, αλλά το θέμα είναι τι μπορεί η χώρα να αποσπάσει. Ξέρετε, τελικά, ποια είναι η διαφορά μας, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ; Είναι το τι χώρα θέλουμε.

Εγώ προσωπικά θα σας έλεγα ότι οραματίζομαι μια χώρα, η οποία δεν ήταν περικυκλωμένη από εχθρούς και να κατασκευάζουμε εχθρούς εκείνους που μπορούμε να τους έχουμε φίλους με δημιουργικό τρόπο. Όποιος το κάνει αυτό, άθελά του θα πω εγώ, τι κάνει; Υποβαθμίζει τον πραγματικό κίνδυνο, που είναι ένας και το ξέρουμε όλοι ποιος είναι αυτός.

Τον ξέρουμε όλοι με τον δύστροπο και απρόβλεπτο γείτονά μας προς Ανατολάς. Υποβαθμίζει όχι μόνο τη σημασία του κινδύνου, αλλά και τα μέσα να ανταπεξέλθουμε απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο και να φύγουμε μπροστά, προς το μέλλον, με μια διαφορετική προοπτική για τη χώρα.

Ο Πρόεδρος της Κύπρου κ. Αναστασιάδης κάποτε μου είπε ότι μακάρι να ήταν το Κυπριακό ένα θέμα ονομασίας, μακάρι να ήταν ένα τέτοιο θέμα. Όλα, λέω εγώ, στην πολιτική αντιπαράθεση έχουν ένα όριο.

Δεν θεωρώ ότι έχει κάποιος τις πλάτες για να σηκώσει έναν εθνικό διχασμό. Δεν διαπραγματευτήκαμε με τα Σκόπια μετά από ένα πόλεμο και ήμασταν νικητές και τους επιβάλαμε τι πρέπει να υπογράψουν.

Είναι ένας συμβιβασμός προωθητικός, συμφέρων για τη χώρα, και πιστεύω ότι αυτό η Ιστορία θα το δικαιώσει, νωρίτερα απ’ ό,τι το περιμένετε. Θα το δικαιώσει και όταν το δικαιώσει, θα είναι ντάλα μεσημέρι».