Πολιτισμός
Ο Βασίλης Παπασάϊκας για το βιβλίου του «Όσα από τη φιλία μου με τον Χρήστο Καπράλο» (Ηχητικό)
Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, ο μεγάλος Αγρινιώτης γλύπτης Βασίλης Παπασάϊκας μίλησε, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Όσα από τη φιλία μου με τον Χρήστο Καπράλο» στον Σωκράτη Τσόμπο και την εκπομπή «ΠΡΟΣΩΠΩΝ… ΕΡΓΑ» στον «ΔΥΤΙΚΑ FM 92,8».
Συνέντευξη στον Σωκράτη Τσόμπο
Το βιβλίο «Όσα από τη φιλία μου με το Χρήστο Καπράλο» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδη» και το σχέδιο του εξωφύλλου, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο γλύπτης, έχει κάνει ο ίδιος από μία φωτογραφία τους σε ανάπαυλα της δουλειάς στο χυτήριο περί το έτος 1990. «Ο Καπράλος εκείνη τη στιγμή διασκέδαζε φτιάχνοντας μ’ ένα χάλκινο σύρμα έναν ποδηλάτη» σημειώνει ο Βασίλης Παπασάικας.
Σπάνια ένα βιβλίο περικλείει τόση ειλικρίνεια. Ανταποκρινόμενος στο αίτημα πολλών φίλων, ο Βασίλης Παπασάικας πήρε την απόφαση να γράψει για όσα έζησε ως μαθητής, βοηθός, ομότεχνος και στενός φίλος του διεθνούς γλύπτη Χρήστου Καπράλου. Με σεβασμό, θαυμασμό και μεγάλη αγάπη ο Παπασάικας δημιουργεί όλο το υπόβαθρο που αποκαλύπτει το μεγαλείο της παιδικής ψυχής, αλλά και της μεγάλης τέχνης του Καπράλου. Ο Χρήστος Καπράλος, ζώντας σχεδόν ως αποσυνάγωγος, είχε ελάχιστους φίλους και ακόμα πιο ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έμπαιναν στο σπίτι του και κάθονταν στο τραπέζι μαζί του. Η αφοσίωση στην τέχνη του ήταν σχεδόν ολοκληρωτική. Ποιος άλλος δημιουργός θα αρνιόταν να εγκαταλείψει το εργαστήριό του προκειμένου να δεχτεί τιμές και δόξες όταν τα έργα του ταξίδευαν στις μεγαλύτερες γκαλερί του κόσμου; Η φιλία του με τον Βασίλη Παπασάικα ξεκίνησε από μια τυχαία συνάντηση και βασίστηκε στην κοινή τους καταγωγή. Πιστεύω πάντως ότι δεν ήταν η κοινή καταγωγή που τους συνέδεσε τόσο στενά, αλλά οι ομοιότητες του χαρακτήρα τους και η ταύτισή τους ως προς την τέχνη. Ο νεαρός τότε Παπασάικας είχε συναίσθηση της μεγάλης τιμής που του επιφύλαξε η μοίρα με τη φιλία του Καπράλου, αλλά ουδέποτε απενεργοποίησε την ευθιξία και την περηφάνια του. Ούτε διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει διπλωματική γλώσσα όταν δεν συμφωνούσε με τον Δάσκαλό του. Φαντάζομαι ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψεις ένα βιβλίο για ομότεχνό σου, εκτός κι αν διαθέτεις την καθαρότητα της σκέψης και του χαρακτήρα του Βασίλη Παπασάικα. Με γλώσσα ζωντανή στους διαλόγους, με ακριβείς περιγραφές, με στοχευμένο φακό στο τι θέλει να φωτίσει, ο Παπασάικας μας δίνει ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν νεράκι, περνώντας με μαστοριά μέσα από μεγάλα καλλιτεχνικά και κοινωνικά ζητήματα.
Ο Βασίλης Παπασάικας γεννήθηκε το έτος 1956 στο Καινούριο Τριχωνίδας, από γονείς αγρότες, τον Γιώργο και την Θεοφανώ Παπασάικα. Σπούδασε σχέδιο στο προπαρασκευαστικό εργαστήριο του Βρασίδα Βλαχόπουλου και γλυπτική στο Α’ εργαστήριο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Έχει κάνει δώδεκα ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές.
Μερικά από τα έργα του: Ο ανδριάντας του Χαρίλαου Τρικούπη στο Μεσολόγγι με χορηγό τη Βουλή των Ελλήνων, ο ανδριάντας του Παύλου Μπακογιάννη στο Καρπενήσι, στην ίδια πόλη ο ανδριάντας του Χρυσόστομου Καραπιπέρη, ο ανδριάντας του Κοσμά του Αιτωλού στο Καινούργιο Τριχωνίδας, τους τάφους των Μάνου Χατζιδάκι και Γιάννη Ρίτσου, η κολοσσιαία προτομή του Γεωργίου Καραϊσκάκη στον Ελληνόπυργο Αγράφων, οι προτομές των: Βασίλειου Τατάκη στην Άνδρο, Μιχάλη Δερτούζου διευθυντή του ΜΙΤ επίσης στην Άνδρο, Γιάννη Ρίτσου στο Καρλόβασι Σάμου, Κωνσταντίνου Χατζόπουλου στο Αγρίνιο, και στην ίδια πόλη το άγαλμα της “Σκεπτόμενης Γυναίκας”, όπως και πολλά άλλα.
