«Χειρότερες μέρες ξημερώνουν για τους εργαζόμενους»

«Χειρότερες μέρες ξημερώνουν για τους εργαζόμενους

Η κατάντια των συνδικαλιστικών ηγεσιών εργαλείο στα χέρια της κυβερνητικής επίθεσης 

Μόνη λύση η οργάνωση και ο αγώνας

κόντρα στην επίθεση και την υποταγή

Η ψήφιση του αντιδραστικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη εγκαινιάζει μια νέα ακόμα χειρότερη περίοδο για τους εργαζομένους. Σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια κατάσταση πολλών δεκαετιών πίσω, μια κατάσταση απόλυτης και χωρίς όριο εκμετάλλευσης των εργαζομένων και ποινικοποίησης της αντίστασης, του συνδικαλισμού και της απεργίας.

Οι εργαζόμενοι που έδωσαν τη μάχη στους χώρους δουλειάς διαπίστωσαν με δραματικό τρόπο ότι δεν διαθέτουν εργαλεία πάλης και ότι τα μεγάλα λόγια των συνδικάτων που ειπώθηκαν όταν ανακοινώθηκε το νομοσχέδιο, περί casus belli, κατέληξαν στις αναιμικές κινητοποιήσεις που οργάνωσαν οι ηγεσίες αυτές. Έτσι ο «πόλεμος» που έκαναν ήταν:

– μια απεργία που ακυρώθηκε (3 Ιούνη),

– μια απεργία που έγινε (10 Ιούνη) και

– μια απεργία που πήγε να γίνει και έμεινε μισή (16 Ιούνη).

Θα θυμίσουμε εδώ ότι το νομοσχέδιο ήταν γνωστό από τον Οκτώβρη.

Οι αθλιότητες που διαπράχθηκαν στις 3 Ιούνη με την ακύρωση της απεργίας, λίγες μόλις ώρες πριν την πραγματοποίησή της, ξεπεράστηκαν από ακόμα μεγαλύτερες αθλιότητες στις 16 Ιούνη. Όταν:

– η ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ) έκανε την πρωτοφανή κίνηση να αιτηθεί από την ΑΔΕΔΥ την εξαίρεσή της από την απεργία (!) λόγω των πανελλαδικών, κίνηση που εκμεταλλεύτηκε η Κεραμέως και έκανε αγωγή ενάντια σε όλους τους κλάδους που θεωρούσε ότι εμπλέκονται στις πανελλαδικές (μετρό, λεωφορεία κλπ),

– η ΑΔΕΔΥ (ίδιες δυνάμεις συν την αποφασιστική επικουρία του ΠΑΜΕ) προχώρησε στην δεύτερη πρωτοφανή κίνηση να προλάβει την απόφαση του δικαστηρίου και να εξαιρέσει όχι όλους τους κλάδους αλλά όσους εμπλέκονταν στις πανελλαδικές! Η απεργία στο μετρό περιορίστηκε μετά τις 10 το πρωί και συνέβη το πρωτοφανές, εργαζόμενοι στον ίδιο χώρο δουλειάς (εκπαιδευτικοί) άλλοι να έχουν δικαίωμα να απεργήσουν και άλλοι όχι! Το δικαστήριο συντάχθηκε με τη σουρεαλιστική πρόταση ΑΔΕΔΥ – ΠΑΜΕ.

Τι έγινε, δηλαδή, με δυο απλά λόγια; Τμήμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας (ΟΛΜΕ) έκανε μόνη της «επιστράτευση» του κλάδου ενώ άλλο τμήμα της (ΑΔΕΔΥ – οι ίδιες δυνάμεις συν ΠΑΜΕ) έκανε εφαρμογή της διάταξης Χατζηδάκη περί προσωπικού ασφαλείας πριν, ακόμα, ο νόμος ψηφιστεί! Επιτρέπεται να απεργείς αρκεί η απεργία σου να μην ενοχλεί!

Εδώ πια δεν μιλάμε για κυβερνητικό συνδικαλισμό. Αλλά ότι τα ίδια τα συνδικάτα ασκούν αντιδραστική, αντισυνδικαλιστική, κρατική πολιτική. Πρόκειται περί απόλυτης κατάντιας!

Από τις ίδιες δυνάμεις ακολούθησαν ανακοινώσεις που το μόνο που προκαλούν είναι γέλιο. Κλαψουρίσματα γιατί η κυβέρνηση έκανε την ατιμία να φέρει το νομοσχέδιο ημέρες πανελλαδικών, λες και η κυβέρνηση θα έκανε κάτι άλλο από ατιμία. Κάλπικους πανηγυρισμούς (ανακοινώσεις ΠΑΜΕ) επειδή τελικά κέρδισε η γραμμή του «προσωπικού ασφαλείας» και όχι εκείνη της επιστράτευσης!

Πολύ αποκαλυπτικός και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, μέσω δήλωσης του στελέχους του Φίλη δηλώνει με θράσος ότι «η Κεραμέως κάνει αγωγή σε ανύπαρκτη απεργία», υπονοώντας ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θα έπρεπε να συμμετέχουν στην απεργία της ΑΔΕΔΥ! Από κοντά και ο Παφίλης του ΚΚΕ με αντίστοιχες δηλώσεις και το ΠΑΜΕ – αρχιτέκτονας του «προσωπικού ασφαλείας» στα σχολεία, αποδείχνοντας την κοινή βάση σεβασμού του συστήματος που συνδέει ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ.

Η υπευθυνότητα όλων τους είναι υπευθυνότητα απέναντι στο σύστημα και την επίθεσή του. Είναι κατρακύλα χωρίς τέλος, κόντρα σε αυτό που κηρύττουν ότι υπηρετούν. Όλη αυτή η παρέα κυβερνητικών και ρεφορμιστών έχει την αυταπάτη ότι οι υπηρεσίες τους θα εξευμενίσουν το σύστημα και θα τους επιφυλάξει πιο «ευγενικό» ποδοπάτημα κατά την επέλασή του. Θα διαπιστώσουν ότι κάνουν λάθος…

Ταυτόχρονα η δυσκολία ή απροθυμία μιας σειράς από ΕΛΜΕ (που θεωρητικά διαθέτουν καλύτερο συσχετισμό) να προσπαθήσουν, έστω, να βάλουν φραγμό στην απεργοσπασία των ηγεσιών ή έστω να καταγγείλουν την απεργοσπασία, δείχνει ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις διακηρύξεις. Και δείχνει, ακόμα, ότι έχουν πολλά βήματα να γίνουν… 

Το άγριο μέλλον είναι εδώ…

Το σύστημα μας γυρίζει χρόνια πίσω. Με μια έννοια και εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να «γυρίσουμε χρόνια πίσω». Για να βρούμε ξανά εκείνα τα πρώτα βήματα που έσπρωξαν τους εργαζόμενους να φτιάξουν σωματεία. Για να φτιάξουμε σωματεία που δε θα είναι φορείς και εφαρμοστές της επίθεσης του συστήματος, ούτε μηχανισμοί μιας «εργατικής αριστοκρατίας» που θα παζαρεύει με το σύστημα, ούτε εικονικοί στρατοί έτοιμοι, στα λόγια, για μεγάλες μάχες και, στην πραγματικότητα, για μεγάλες υποχωρήσεις. Για να ανακαλύψουμε ξανά ότι ο αγώνας για μια ζωή με δικαιώματα δεν τελειώνει σε μια πορεία – σε μια απεργία. Ότι η αναμονή για μια κυβέρνηση που θα μας σώσει είναι απλή σύγχυση και αναστολή αγώνων. Ότι οι επερωτήσεις και οι προτάσεις νόμου δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ψάρεμα ψήφων. Ότι οι νομικές προσφυγές αποτελούν στημένο παιχνίδι. Ότι ο αγώνας είναι ο μόνος δρόμος. Και για να έχει αποτέλεσμα απαιτεί επιμονή, αποφασιστικότητα, ξεκαθάρισμα με παραλυτικές απόψεις.

Το σύστημα, αποθρασυμένο από τις αναιμικές αντιδράσεις των συνδικάτων, θα κλιμακώσει κι άλλο την επίθεσή του. Θα σκεφτεί κι άλλες… παλαβές, «εκσυγχρονιστικές» ιδέες για να γίνουμε μια «κανονική» χώρα εργαζόμενων – σκλάβων. Η επίθεση αυτή θα γεννήσει μαζικές αντιστάσεις και άγρια ξεσπάσματα του λαού και της νεολαίας. Και, ας είμαστε σίγουροι, αυτά δεν θα αργήσουν. Ας ετοιμαστούμε, λοιπόν, για το άγριο μέλλον που είναι πολύ κοντά…

• Ας κουβεντιάσουμε σε κάθε σχολείο, σε κάθε σωματείο, με κάθε ευκαιρία, για το τι έχουμε μπροστά μας και για το πώς θα οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας.

• • Οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση να πάρουμε την υπόθεση της απαλλαγής των σωματείων από τη βρώμα της υποταγής, της ψευτιάς, και του συμβιβασμού στα χέρια μας .

• Ας χαράξουμε ξανά τον (μονό)δρομο του αγώνα!

Η επίθεση του συστήματος θα ανατραπεί στους δρόμους. Κάτω ο νόμος Χατζηδάκη. Κάτω τα χέρια από το 8ωρο, την κυριακάτικη αργία, τις απεργίες και τα συνδικάτα».