Εγκεφαλογράφημα

Με τη Χρυσή Αυγή τελειώσαμε, με το φασισμό θέλει ακόμα δουλειά πολύ…

23 Οκτ 2020

Θα έρθω να συμφωνήσω με τη δήλωση του Δημήτρη Πουλικάκου μόλις πληροφορήθηκε την αρχική απόφαση το δικαστηρίου που δίκασε την νεοναζιστική-φασιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής: «Να δούμε, αν τελικά, αυτό το μικρό βήμα για τη δικαιοσύνη, θα είναι ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα, που λένε», είπε, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο φασισμός, ο ρατσισμός και η ανωτερότητα της φυλής ίσως μόνο με εγχείρηση εγκεφάλου μπορούν να βγουν από τις καθημερινές συνήθειες πολλών εξ ημών.

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτή η ομαδούλα, ούτε τυχαία ενδυναμώθηκε, ούτε άκαιρα, ούτε ερήμην του περίφημου κοινωνικού δημοκρατικού τόξου της μεταπολίτευσης. Άλλωστε από αυτό το περίφημο «τόξο» άντλησε ψηφοφόρους, μέλη, αλλά κυρίως οπαδούς.

Είναι καλό σήμερα μια μέρα μετά από τις «αυθόρμητες παρουσιάσεις» στον εισαγγελέα εκτέλεσης των ποινών, όλων αυτών των «πολιτικών τσαμπουκάδων» της δημόσιας και κοινωνικής ζωής, να δούμε λίγο, τι είναι εκείνο με το οποίο «τελειώσαμε» χθες, μετά την οριστική απόφαση (μετά και την συζήτηση του ανασταλτικού χαρακτήρα των ποινών) και τι είναι εκείνο που αφήσαμε πίσω, για να το βρούμε μπροστά μας, ως τεράστιο υπόλοιπο.

Η Χρυσή Αυγή, για όσους δεν γνωρίζουν ιδρύθηκε το 1980 από τον Νίκο Μιχαλολιάκο ως οργάνωση με ναζιστική ιδεολογία, προσανατολισμένη γύρω από την έκδοση ενός ομώνυμου περιοδικού και ανέπτυξε σημαντική δράση της στις αρχές της δεκαετίας του 1990, περίοδο που ο πολιτικός κόσμος της χώρας είχε στην ημερήσια ατζέντα του το ζητήμα της ονομασίας και όχι μόνο, ενός μικρού κρατιδίου της Μακεδονίας, που μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Από τότε και για πολλά χρόνια καταγγέλθηκαν δεκάδες βίαιες επιθέσεις της οργάνωσης εναντίον μεταναστών και Ελλήνων. Το 1998 απαγγέλθηκαν κατηγορίες για μια τέτοια επίθεση στον υπαρχηγό της οργάνωσης, «Περίανδρο» Ανδρουτσόπουλο, που ήταν καταζητούμενος για εφτά χρόνια.

Στη συνέχεια η Χ.Α. δημιούργησε συγγενικές οργανώσεις, όπως τη «Γαλάζια Στρατιά» στο χώρο οπαδών της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και το κόμμα «Πατριωτική Συμμαχία». Μετά τις αντιδράσεις για το σχεδιασμό ενός «φεστιβάλ μίσους» το 2005, ο Ανδρουτσόπουλος παραδόθηκε οικειοθελώς, και καταδικάστηκε, ενώ η Χ.Α. ανακοίνωσε ότι θα ανέστελλε τη δράση της, που συνεχίστηκε όμως μέσα από την «Πατριωτική Συμμαχία».

Τη δεκαετία του ΄90 οι εκπρόσωποι της Χ.Α. σταματούν τις αναφορές τους στο ναζισμό και αυτοπροσδιορίζονται συστηματικά ως «εθνικιστές, όμως εξακολουθούν από το σύνολο των δημοσιογράφων, των αναλυτών και των επιστημόνων να θεωρούνται νεοναζιστική οργάνωση.

Ως κόμμα με τη μορφή που το γνωρίσαμε όλοι μας ιδρύθηκε το 1993, αλλά η τότε συμμετοχή της στις εκλογές ήταν εξαιρετικά ανεπιτυχής.

Εμφανίστηκε ξανά δυναμικά το 2009, αναπτύσσοντας δράση στο κέντρο της Αθήνας, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, και στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 κέρδισε μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 εισήλθε για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο, παίρνοντας ποσοστό σχεδόν 7%, το οποίο διατήρησε στις βουλευτικές εκλογές των επόμενων τριών χρόνων (τον Ιούνιο του 2012 και τον Ιανουάριο και το Σεπτέμβριο του 2015), αν και ο αριθμός των ψήφων που έλαβε μειώθηκε.

Στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 η Χ.Α. ήρθε πέμπτη με ποσοστό 4,87% και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου δεν ξεπέρασε το όριο του 3%, μένοντας έτσι εκτός Βουλής. Η απώλεια βουλευτικών εδρών οδήγησε σε αποχώρηση πολλών στελεχών, όπως αυτή του Ηλία Κασιδιάρη, αλλά και οριστικό κλείσιμο των κεντρικών γραφείων του κόμματος.

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι με το πολιτικό ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής τελειώσαμε. Δεν τελειώσαμε όμως με όλους αυτούς του «Μιχαλιολάκους», «Κασιδιάρηδες», «Μπαρμπαρούσηδες» που οδηγούνται σήμερα στη φυλακή με ψυχολογία ηρώων που διώκονται όχι για τις πράξεις τους, αλλά αποκλειστικά και μόνο για τις ιδέες τους. Δεν τελειώσαμε ακόμα με όλους αυτούς τους «Θανασάκηδες», «Αντωνάκηδες» και «Γιανννάκηδες», που φώναζαν προς κάθε κατεύθυνση, επικροτώντας τη δράση και τους τσαμπουκάδες των χρυσαυγιτών μέσα και έξω από το κοινοβούλιο: «Επιτέλους!!! Είναι Πατριώτες τα παιδιά. Έλληνες, μωρέ…. Κατάλαβες; Έλληνες», όλους αυτούς κανείς δεν τους συνέλαβε, κανείς δεν τους καταδικάσε, κανείς δεν τους περιόρισε. Ζουν αναμεσά μας και είναι έτοιμοι να γίνουν για ακόμα μια φορά «προστάτες της φυλής» και τιμωροί των εχθρών της.

Με όλους αυτούς φυσικά και δεν ξεμπλέξαμε. Κυρίως όμως δεν ξεμπλέξαμε με τον καθημερινό φασισμό που μπορεί να συναντήσει κανένας μέσα σε κάθε πτυχή του καθημερινού μας βίου.

Θα κλείσω αυτό το κείμενο με ένα βίντεο από μια παλιά εκπομπή του Πάνου Παναγιωτόπουλου (όταν ακόμα ήταν δημοσιογράφος) στην οποία φιλοξενούμενος ήταν ο Βασίλης Ραφαϊλίδης. Είναι σημαντικό να ακούσουμε τι λέει για τον φασισμό: