Η Υγεία δεν πρέπει να είναι, ούτε «αγορά», ούτε φιλανθρωπία

Είναι συχνό το φαινόμενο των εκκλήσεων των πολιτών, οργανωμένων κοινωνικών φορέων και συλλόγων, για την ενίσχυση ανθρώπων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στα έξοδα της θεραπείας τους από «βαριές» ασθένειες. Το γεγονός αυτό συνέβαινε από πάντα, πολύ πριν ακόμα εφευρεθούν τα social media… Από τότε όμως μέχρι και σήμερα ό,τι αναδεικνύονταν μέσα από αυτή τη διαδικασία ήταν το γεγονός της έλλειψης οποιασδήποτε οργανωμένης συλλογικής -κρατικής- φροντίδας για τα αδύναμα οικονομικά μέλη της κοινωνίας, που κάποια στιγμή στη ζωή τους βρίσκονται αντιμέτωποι με σκληρές και οδυνηρές, στη διαχείριση τους καταστάσεις, που καταδείκνυαν μόνο την ανεπάρκεια του πολιτισμού μας και τις προτεραιότητες των εφαρμοσμένων πολιτικών του κράτους.

Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε μια τέτοια έκκληση, που είδαμε σήμερα το πρωί, για άλλη μια φορά, στο διαδίκτυο και αφορά στο παιδί ενός εκπαιδευτικού του 17ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου το οποίο διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Δείτε ΕΔΩ την είδηση.

Αυτό το γεγονός είναι αδιανόητο. Αν ένας δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος προσφέρει τις υπηρεσίες του στη δημόσια εκπαίδευση, να αισθάνεται και να είναι αβοήθητος μπροστά στην ασθένεια τη δική του ή του παιδιού του, με ένα ανίκανο σύστημα υγείας να του προσφέρει τα απαραίτητα, τότε φανταστείτε σε τι τραγικά αδιέξοδα έχει οδηγηθεί η κοινωνία μας και με ποιες επισφάλειες καλούμαστε να επιβιώσουμε ή ζήσουμε σε αυτή εδώ τη χώρα.

Η Δημόσια Υγεία δεν μπορεί να είναι «αγορά», ούτε φιλανθρωπία κατά περίπτωση μπορεί να είναι.

Η ζωή είναι τεράστιο αγαθό και οι υπηρεσίες υγείας οφείλουν να είναι δημόσιες και απόλυτα επαρκείς. Εάν δεν είναι τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από την όποια διαχείριση του.