Η Ζέτα Μακρυπούλια από την Ποταμούλα: «Στα 25 νόμιζα πως η ζωή θα είναι έτσι για πάντα, ωραία»

Συνέντευξη από… καρδιάς έδωσε η Ζέτα Μακρυπούλια μιλώντας στους «Weekenders» για την ψυχοθεραπεία, τον Χατζηγιάννη και το «Rouk Zouk»

Πιο αναλυτικά ένα μέρος των όσων δήλωσε για τη ψυχοθεραπεία:

«Στα 25 νόμιζα πως η ζωή θα είναι έτσι για πάντα, ωραία. Αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι κακό τελικά να μεγαλώνουμε. Έχουν αλλάξει τα πάντα πια στη ζωή μου, βρίσκομαι σε μία φάση εσωστρέφειας.

Κάτι ψάχνω να βρω για μένα, κάτι κουνήθηκε έντονα μέσα μου και δεν ικανοποιούμαι εύκολα. Τα ψάχνω πολλά χρόνια τώρα τα προβλήματά μου και γενικά αν μπεις σε αυτή τη διαδικασία της ανάλυσης δεν τελειώνει ποτέ.

Αργείς πολύ να καταλάβεις τι σου συμβαίνει και γιατί πηγαίνεις κάθε βδομάδα κάπου και λες τα σώψυχά σου.

Η διάθεση ανεβοκατεβαίνει, αν σου συμβεί και κάτι δυσάρεστο… είναι όλα μαζί. Έκανα ψυχοθεραπεία από τα 27 για μία δεκαετία συστηματικά, τώρα κάνω άλλα πράγματα.

Δεν είμαι καθόλου η εικόνα που δείχνω, δεν είναι έτσι και γι’ αυτό λίγο έχω αποτραβηχτεί. Δε θεωρώ ότι έχει κανένα νόημα να βγαίνει κανείς και να λέει τα προβλήματά του στην τηλεόραση.

Δεν λύνονται. Πάντα ήμουν κλειστό παιδί, αυτός ο χώρος και το «Rouk Zouk» με βοήθησαν ανοίξω.

Όταν έγιναν κάποια πολύ άσχημα πράγματα στη ζωή μου, αποτραβήχτηκα εντελώς και απομυθοποίησα τα πάντα από όλα αυτά που κάνουμε.

Ήθελα να πηγαίνω απλώς και να κάνω τη δουλειά μου και να μη δίνω δικαιώματα. Τι νόημα έχει να βγω και να πω ότι μπορεί να περνάω, ας πούμε, μία κατάθλιψη;

Ήταν πολύ πιο δύσκολο και το θέατρο που έπαιξα για πολλά χρόνια στους ανθρώπους μου. Δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα, δεν μοιραζόμουν τα προβλήματά μου με κανέναν.

Πήγαινα μες στην τρελή χαρά στη δουλειά μου, άσχετα με το τι συνέβαινε μέσα μου. Αν δεν πιάσεις πιάτο, δεν ανεβαίνεις.

Από την άλλη, η φύση μου είναι η αισιοδοξία και η χαρά. Είναι ωραίο να βγάζουμε τη χαρά προς τα έξω. Στην τηλεόραση αυτό θέλω να κάνω.

Επειδή είμαι άνθρωπος πάρα πολύ δοτικός και μπερδεύω τις επαγγελματικές σχέσεις, ενώ ξέρω ότι δεν πρέπει να νιώθω ότι είναι και προσωπικές, πάντα ξεγελιέμαι, πάντα μπερδεύομαι, πάντα στο τέλος πληγώνομαι.

Υπάρχουν άνθρωποι που, με ένα μαγικό κουμπί, το πατάω και δεν θέλω να τους ξαναδώ ποτέ. Όλους τους συγχωρώ. Δεν θέλω επαφή. Δεν αντέχω καθόλου το ψέμα και σ’ αυτή τη δουλειά υπάρχει πολύ ψέμα».

Διαβάστε επίσης: «17 Κλωστές»: Ο Καστελάνης μετά τη φυλακή, βιοπορίζεται ως λυράρης